มิชเชล: โอเคไปกันเถอะคะ จากนี้ไปถึงซีเก้นใช้เวลาประมาณชั่วโมงเศษๆ
พีท: ขอบคุณมากครับมิชเชล ถ้าไม่ได้คุณ ก็ยังไม่รู้ว่าจะไปซีเก้นเองยังไงเลยละครับ .. คือนี้เป็นครั้งแรกที่ผมเดินทางต่างประเทศเลยละ
มิชเชล: จริงเหรอคะ อืมม งั้นคราวหน้าถ้าฉันไปเมืองไทย คุณคงไปรับฉันบ้างนะคะ ฉันอยากไปเที่ยวเมืองไทยนานแล้วละค่ะ พอฉันรู้ว่าจะมีวิศวกรจากเมืองไทยมาทีนี้ ฉันก็เลยคิดว่าน่าจะทำความรู้จักเอาไว้นะคะ
พีท: โอ้ว ด้วยความยินดีเลยละครับ
หนึ่งชั่วโมงสามสิบห้านาที มิชเชลกับรถเมอเซเดสของเธอก็นำเขามาถึง Park Hotel ในเมืองซีเก้น หลังจากเช็คอินเรียบร้อยแล้ว
มิชเชล: โอเคคะพีท จากที่นี้ฝั่งตรงข้ามคุณสามารถขึ้นรถเมล์ไปที่ออฟฟิศได้ มันอยู่ห่างจากนี้ไปไม่กี่ป้ายเองคะ แล้วก็เจอกันพรุ่งนี้นะคะ
พีท: ขอบคุณมากครับมิชเชล
มิชเชล: อืมม ถ้ายังไง สุดสัปดาห์นี้ฉันมารับคุณไปทานอาหารกันไหมคะ คือฉันอยากรู้เรื่องเมืองไทยนะคะ เผื่อว่าคุณไม่มีธุระอะไรนะคะ
พีท: อืมม ก็น่าจะได้นะครับ ผมว่าวันศุกร์งานผมก็คงจะเสร็จเรียบร้อยดีแล้วละ ยังไงวันเสาร์โทรหาผมที่โรงแรมอีกทีนะครับ ก่อนเที่ยงก็ได้ครับ
มิชเชล: โอเคคะพีท
หลายวันผ่านไปเขามีโอกาสได้พบมิชเชลอยู่หลายครั้ง ความจริงงานแอดมินที่มิชเชลทำอยู่ก็ต้องคอยประสานงานกับเขาอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเรื่องงานเอกสาร งานนัดหมาย การเตรียมห้องประชุม จิปาถะ เขาเองก็ดูจะลดความประหม่าลงไปได้บ้างแล้วเมื่อได้พูดคุยกับเธอบ่อยๆ .. แล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนกระทั้งวันเสาร์
กริ๊ง กริ๊ง …. กริ๊ง กริ๊ง ….
พีท: ฮัลโหล
มิชเชล: ไงคะพีท งานเรียบร้อยดีไหม วันนี้คุณว่างหรือเปล่า
พีท: ว่างครับ ว่าง จริงๆงานผมจบไปตั้งแต่วันพฤหัสฯแล้วละ นอกนั้นก็งานเอกสารซึ่งผมคงเอามันกลับไปเขียนที่เมืองไทยเลย
มิชเชล: ดีคะ งั้นไปทานอาหารจีนกัน ดีไหมคะ หลายวันที่ผ่านมา คุณคงเบื่ออาหารใน แคนทีนของบริษัทฯแย่แล้ว
พีท: ฮ่าๆๆ คุณรู้เหรอครับเนี้ยะ ขนมปัง แฮม กล้วยหอม ก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอกครับ
บนโต๊ะอาหาร ปอเปี๊ยะทอด สลัดกุ้ง ซุปเยื่อไผ่ เป็ดย่าง ปลานึ่ง และ บทสนทนาของเขาและเธอหนีไม่พ้นเรื่องเมืองซีเก้น เมืองไทย คนเยอรมัน คนไทย กรุงเทพฯ แฟรงค์เฟิร์ต ภูเขา ทะเลอันดามัน วัดพระแก้ว ถนนข้าวสาร ประเพณีสงกรานต์ .. สุดท้ายที่รอยยิ้มของคนทั้งสอง และ มิชเชลก็ตกลงใจว่าจะไปเยี่ยมเขาที่กรุงเทพฯ ภายในปีนี้ให้จงได้
หลังอาหาร มิชเชล ชวนเขาไปเดินเล่นต่อในย่านชอปปิ้งของเมือง ก่อนจะไปจบที่สวนสาธารณะ ที่ๆวัยรุ่นนั่งกอดจูบกันอย่างไม่เกรงสายตาคนแปลกถิ่นอย่างเขา มิชเชลมองเขาด้วยสายตาเจ้าชู้พร้อมกับยิ้มให้ และบอกเขาว่า มันเป็นเรื่องธรรมดามากคะพีท เราทำแบบนี้เพราะเราพอใจ ชีวิตมันสั้นนะคะ
.. เขาได้แต่นั่งอมยิ้ม และเพิ่งสังเกตุชุดที่มิชเชลสวมใส่ กระโปรงเดรสสั้นเข้ารูป แขนกุด มันช่างแตกต่างกับวันแรกที่เขาได้เห็นเธอ ในความคิดของเขา มันดูน่ารักดีและทันใดนั้นเสียงเพลงๆหนึ่งก็ดังก้องอยู่ในหัวของเขา
6 Comments
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.
ไม่เล่าตอนต่อไป จะให้จิ้นเองใช้มั้ยคะ ^^
ละครรักจบลง ตรงที่ .. ไม่มีอะไรจะเล่าต่อนี่สิครับ ^^
ร้กฝังใจวัยเยาว์ LOL
ใครๆก็ต้องมีกันทั้งนั้นละครับ .. หรือหนูอ้อมะมี ฮืออ
มี๊ แต่มะเท่าพี่ นับนิ้วไม่พอ เอิ๊กกกก
สมัยนี้เค้าใช้ “ลูกคิด” นับกันแล้ว ยังใช้นิ้วอีกหยอ 55+